Als alles om je heen instort en de grond onder jouw voeten verdwijnt.
Er nauwelijks nog iets is waar je je aan vast kunt houden.
Je jezelf met moeite omhoog trekt.
Uit die ruïne.
En middenin het puin weer neervalt.
Tussen de brokstukken jouw moed verzamelt.
Om hulp te vragen; omdat jij en jouw ex-partner er samen niet uitkomen.
Dan is er altijd nog die drempel waar je over moet.
Die drempel die daar ligt als een grote berg.
En de berg wordt steeds groter en groter.
Naarmate je langer blijft liggen tussen het puin.
Hij weerhoud je van het zetten van een stap.
Jouw eerste stap.
Die belangrijke eerste stap.
Voorzichtig kijk je over de drempel heen.
Die niet langer meer op een berg lijkt.
Je trekt jouw schoenen aan.
Staat met beide benen op de grond.
Maakt jouw rug recht en sterk.
En jouw voorkant is zacht.
Je voelt dat dit het juiste moment is om die stap te zetten.
Eenmaal over die drempel.
En de hulp is gevraagd.
Kan het puin worden geruimd.
Met elkaar.
Alleen dan.
Kan er weer iets moois ontstaan:
Samen verder bouwen aan de toekomst